داستان ٽيون
Poet: شاہ عبداللطیف بھٹائی By: سلمان علی, Rawalpindiجَهِڙا گُلَ گُلابَ جا، تَهِڙا مَٿِنِ ويسَ؛
چوٽا تيلَ چَنبيلِيا، هاها! هُو! هَميشَ؛
پَسيو سُونهَن سَيَّدُ چئي، نِينهَن اچَنِ نيشَ؛
لالَنَ جي لِبيسَ، آتَڻِ اَکَرُ نه اُڄَهي.
2
جَهِڙا پانَنِ پَنَّ، تَهِڙِيون سالُون مَٿِنِ سائِيون؛
عَطُرَ ۽ عَبِيرَ سين، تازا ڪَيائُون تَنَّ؛
مَڙهيا گَھڻو مُشڪَ سين، چوٽا ساڻُ چَندَنَّ؛
سُنهَنِ رُپي سونَ سين، سَندا ڪامَڻِ ڪَنَّ؛
ڪَيائِين لال لَطِيفُ چئي، وڏا ويسَ وَرَنَّ؛
مَنجِھ مَرڪِيَسِ مَنَّ: "سوڍي سين سَڱُ ٿِيو."
3
سونَ وَرنِيُون سوڍِيُون، رُپي رانديُون ڪَنِّ؛
اَگَـرَ اوطاقُنِ ۾، کَٿُوريون کَٽُنِّ؛
اوتِيائُون عَبِيرَ جا، مٿي طاقَ تَڙَنِّ؛
ٻاٽَنِ ٻيلون ٻَڌِيون، پَسِيو سُونهَن سَڙَنِّ؛
ٿِيا لاهُوتي لَطِيفُ چئي، پَسَڻَ لَءِ پِريَنِّ؛
اِجهي ٿا اچَنِّ، ڪاڪِ ڪَڪوريِا ڪاپَڙِي.
4
گُجَرِ گَھڻا گھائِيا، پاڻا لَڳُسِ گھاءُ؛
مينڌَري مُلاءُ، لڳَسِ ڪانُ ڪَپارَ ۾.
5
رُوءِ راڻي جي ناهِ ڪو، سوڍو سَڀِنِ سُونهَن؛
لاٿَائِين لَطِيفُ چئي، مٿان دِلِيُنِ دُونهَن؛
ڪانهي ٻِي وِرُونهَن، ٿِيو مِڙوئِي مينڌِرو.
6
ڪاڪِ نه جَهـلِيا ڪاپَڙِي، موهِيا نه مَحلَنِّ؛
ٻايُنِ ۽ ٻانِهِيُنِ جي، ٻَنڌَڻِ ڪِينَ ٻَجَھنِّ؛
لکين لاهُوتِينِ، اَهِڙِيُون اورِيان ڇَڏِيُون.
7
ڪاڪِ نه جَھـلِيا ڪاپَڙِي، موهِيا ڪَنهِن نه مالَ؛
سوڍِيُون سِجھائي وِيا، هَهِڙا جَنِين حالَ؛
جي ڇورِيُنِ ڏِنا ڇالَ، تَپِ لاهُوتِي لَنگھي وِيا.
جيلر : سڀ ڪجھ جمع ڪرائي وڃڻو آ.
ڪجھ ڀي نہ ڇُپائي وڃڻو آ!
قيدي: مان ڄاڻان ٿو قانون اھو!
انگريز بهادر جو ڌڌڪو
اڄ تائين تو ۾ آ صاحب!
اي ساڳي وردي جا صاحب!
هُو گورو ھو تون ڪارو آن ،
پر اهڙو ئي هتيارو آن!
مان اڳ بہ اندر آيو هان
مان آزادي ۾ ڄايو هان
مان تو وٽ ور ور ورڻو هان
زنجير غلامي جا جيسين
هن ديس مٿان آھن تيسين
مان تنهنجي در تي ڌرڻو هان
۽ توکان مُور نہ ڏرڻو هان!
مان توکي خوب سُڃاڻان ٿو
قانون بہ تُنهنجو ڄاڻان ٿو
مون سڀڪجھ جمع ڪرايو آ
۽ تو کان ڪجھ نہ ڇُپايو آ
ها مون وٽ هڪڙي شيءِ آهي
۽ مون سا جمع ڪئي ناھي
انگريز ڊنا ها اِن شيءِ کان
۽ تُنهنجو آقا اِن شيءِ کان
ايڏو تہ ڏڪي ٿو اي صاحب
هر وقت بڪي ٿو اي صاحب
ڄڻ پنھنجي مالي خوليا ۾
تون اِن کي جمع ڪندين ڇا ۾
جا منهنجي سيني ۾ دل آ ؟
ماحول ڪئي جا بسمِل آ
۽ جنهن ۾ منهنجي ڌرتيءَ جي
ڪا تڙڦ سدائين رهڻي آ
ها مرندي تائين رهڻي آ!
گهاريَل پنهنجا ڏينهن بہ ٿورا توکي وسري ويا هوندا
مهڪيل پل ڪي پيار جا مٺڙا ۽ قول قرار ماضي جا
سي واعدا سائين سمورا توکي وسري ويا هوندا
پٽ پُراڻا ۽ خواب نِماڻا سارا وسري ويا هوندئي
۽ منهنجي ٻانهن جا هندورا توکي وسري ويا هوندا
واسيَل ساھ سمورا چاھ چِٺيون سي خالي خالي
آس چِٽيَل ڪي ڪاغذ ڪورا توکي وسري ويا هوندا
اسان کي صفا يار وساري ڇڏيو تو آهي
پلڪن جي ڪنارن تان پِنبڻيَن سان پِئيڻ
مِٺي هن مَئي نوش کي سکاري ڇڏيو تو آھي
تنهنجي بِين جي سِين تي نہ ملندي ڪڏهن
منهنجي ڀَر ۾ حياتي کي وساري ڇڏيو تو آهي
۽ اکين ۾ سُرما بہ پائڻ لڳي آهين تون هاڻي
ڇا عشق کي ايڏو جلدي ماري ڇڏيو تو آهي
وري تمنا ان ئي احسِن سان ملڻ جي نہ ڪر
هو ڱذريل اَويلو لمحو هو گذاري ڇڏيو تو آھي
هُو ٿيو لڙڪ پاڻيءَ اکين ۾ رهي ٿي
درد پيڙائُن جا ڪِٿ ٿڪا هِن سلسلا
روز ڪا نئين ڪهاڻيءَ اکين ۾ رهي ٿي
اسان جي آبرو ڪُٺي وئي انائُن وِچ ۾
اڪثر وڍيل ڪا نياڻيءَ اکين ۾ رهي ٿي
ڪي خواب ٽُٽي ٿا لڙڪ تخليق ڪن
ڪا آس ٿيو پاڻيءَ اکين ۾ رهي ٿي
بِسارت ۾ اذيَت ايڏي آ وجود کي
ڪا موسم رت هاڻيءَ اکين ۾ رهي ٿي
خواب بہ تنهنجي هجر جا ڏسان ٿو
مٺا تنهنجي موڪلاڻيءَ اکين ۾ رهي ٿي
لوڪ کان لِڪائي دل ۾ رکيم هُن کي
مگر هُو ڄاڻي واڻيءَ اکين ۾ رهي ٿي
تون ويڳاڻو ٿي وِڇڙيو هُئين هِن ڳوٺ کان
اڄ بہ احسن صُورت نِماڻيءَ اکين ۾ رهي ٿي






